RAiN: Herbaciany dylemat Alojza.

Jakoś tak mnie naszło, dawno nic nie było z tej serii.

RAiN: Herbaciany dylemat Alojza.

-…jzy. Alojzy!

Chłopak podnosi wzrok znad kubka i przenosi go na kobietę, która siedzi na blacie i macha znudzona nogami.

- Słucham?

- Słuchasz mnie w ogóle?

Pyta oburzona.

- Nie.

Przyznaje się od razu, wie, iż nie ma sensu ściemniać, że jest inaczej.

- Mogłeś mi to powiedzieć od razu.

Oburza się dalej kobieta.

- Wybacz, zamyśliłem się.

Alojzy wyciąga łyżeczkę z woreczkiem ekspresówki z kubka.

- Znów myślałeś o Niej?

- Jak sądzisz Nami, ucieszyłaby się, gdybym zrobił jej śniadanie i przyniósł do łóżka? Niektórzy nie lubią jeść w łóżko. Co jeśli by na mnie nakrzyczała?

- Pierw jakimś magicznym sposobem musiałbyś pojawić się u niej w domu z samego rana.

Nami nie ukrywa drwiny.

- Masz rację.

Odpowiada lakonicznie Alojzy.

- Co jeśli posłodziłbym jej herbatę o pół łyżki za dużo?

- Jakiś ty dziwny się zrobił. Wyrzuć tą ekspresówkę.

Chłopak wyrzuca ekspresówkę do kosza.

- Pierw trzeba komuś zrobić herbatę, żeby móc ją posłodzić.

Dodaje po chwili kobieta. Pstryka Alojza w ucho.

- Wiem o tym Nami, ale co jeśli bym zrobił herbatę i posłodził ją za dużo, po czym zaniósł ją z resztą jedzenia do jej pokoju i został skarcony?

- Przeprosiłbyś i tyle.

- To nie jest takie proste. To naprawdę zaprząta moje myśli. Chciałbym zrobić dla niej śniadanie.

- Będziesz musiał trochę na to poczekać zajączku.

-Zajączku?

Nami śmieje się radośnie i zeskakuje z blatu.

- Boś taki spietrany i pośpieszny jak zając.

Pokazuje mu szatę białych zębów.

- Mógłbyś mi zrobić śniadanie zamiast zastanawiać się nad hipotetycznym przesłodzeniem nieistniejącej herbaty.

Kobieta tarmosi jego blond włosy i wychodzi z kuchni.

Alojzy spogląda na swój kubek.

- Naprawdę chciałbym zrobić dla niej śniadanie.

Zabiera się za przygotowanie jedzenia dla mieszkańców Oazy.

***

Alojzy buja się na krześle i przewraca kolejne kartki książki, której w gruncie rzeczy nawet nie czyta. Do pokoju wchodzi kobieta w niebieskich włosach. W ręce ma szczotkę.

- Al, zajączku ty mój najdroższy, uczeszesz mnie?

Podchodzi do chłopaka i zerka na książkę. Alojzy zdaje się jej nie słyszeć. Kobieta podcina nogę krzesła, które już po kilku sekundach ląduje z łoskotem na podłodze. Wraz z nim ląduje tam Alojzy.

- Nami!? Co ty wyprawiasz?

- Zwracam na siebie twoją uwagę.

Kobieta zdaje się nie przejmować tym, że mogła zrobić chłopakowi krzywdę.

- Czytałem, mogłaś mnie po prostu szturchnąć.

- Wcale nie czytałeś.

Wzrusza ramionami i pomaga chłopakowi wstać.

- Powiedz Alojzy, nie wpadasz przypadkiem w uzależnienie?

- Uzależnienie od czego?

Chłopak bierze szczotkę, którą Nami właśnie mu podaje. Stawia krzesełko i siada na nim. Kobieta usadawia się na poduszce, na podłodze.

- Od tej dziewczyny.

- Nie wydaje mi się.

Alojzy zaczyna czesać długie, niebieskie włosy.

- Co na ciebie nie spojrzeć, cały czas o czymś myślisz. Założę się, że w przynajmniej połowie przypadku myślisz o Niej.

- Nawet jeśli, to co z tego?

- To niezdrowe…

- Od kiedy? Poza tym, o czym innym mam myśleć? Wcale nie przeszkadza mi, że to zajmuje moje myśli, wręcz przeciwnie.

Szczotka zagłębia się w gęste pasma, Alojzy lekko się nachyla, żeby doczesać aż do samych kosmyków. Część włosów trzyma w dłoni.

Nami bębni palcami w podłogę, niecierpliwi się. Nie lubi, gdy Al poświęca czemuś za dużo uwagi, bo wtedy zapomina o niej. Kobieta nie znosi, gdy się o niej zapomina, ale naprawdę martwi się o Alojza.

- Wiem, że ci to nie przeszkadza. Nikomu to nie przeszkadza, w końcu to tylko myśli.

Odwraca się w jego stronę i spogląda w modre oczy chłopaka.

- My się tylko o ciebie martwimy.

Alojzy powoli kiwa głową na znak, że zrozumiał. Nie wie co ma powiedzieć.

- Wiesz, żebyś później nie cierpiał. Prawie nic o niej nie wiesz.

- Zgadza się. I chcę to zmienić. Chcę wiedzieć jak najwięcej.

- Jak?

- Sam nie wiem, po prostu.

Nami kręci zrezygnowana głową.

- To głupie wiem.

- Wcale nie… No dobrze, może trochę głupie.

- Dzięki Nami.

- Wiesz, że na mnie zawsze możesz liczyć.

Kobieta uśmiecha się szeroko.

- Chciałbym jeszcze kiedyś ją spotkać.

- Wiem Zajączku, wiem.

Nami zabiera szczotkę z rąk Alojza.

- Nie bujaj się na krześle.

Mówiąc to wstaje. Patrzy przez chwilę na chłopaka, który odgarnia swoje blond włosy do tyłu. W końcu decyduje się nic więcej nie mówić i wychodzi z pokoju.

Alojzy odprowadza Nami wzrokiem do drzwi. Zastanawia się, kiedy ona stała się taka troskliwa. Wzdycha cicho i wraca do lektury, chociaż myśl o tym, że mógłby znów spotkać tamtą dziewczynę nie daje mu spokoju. Odkłada książkę na stół i krzyżuje ręce na piersi. Wie, że jest zbyt niecierpliwy i że powinien trochę przystopować, ale od bardzo dawna tak się nie czuł. Podoba mu się to uczucie, nawet jeśli trochę go dręczy. Chłopak unosi ręce do głowy i tarmosi sobie włosy, zawsze tak robi, gdy próbuje znaleźć rozwiązanie. Tym razem nic nie przychodzi mu na myśl. Poddaje się więc i dalej rozmyśla o herbacie.

***

- A ten co się tak cieszy jakby udało mu się złapać prosiaka?

Kobieta siada na fotelu i spogląda na Alojza. Nami, która siedzi na kanapie wzrusza ramionami.

- Skąd ja go mam wiedzieć? Łazi już tak kilka dni i cieszy twarz jak dziecko.

Nie podoba jej się to, bo jest nieustannie ignorowana.

- Może trzeba go sprowadzić na ziemię?

- Daj spokój Nina, to nic nie da. Próbowałam.

- Właśnie, ty próbowałaś.

Nina śmieje się do samej siebie, bo nikt inny tego nie rozumie. Ściąga jedną słuchawkę z ucha.

- Alojzy?

- Tak Nina?

- Co się tak cieszysz?

- A nic, tak jakoś mi ciepło na sercu.

- Może masz zgagę?

- Nie Nina, to nie zgaga, ale dzięki za podpowiedź.

- Proszę bardzo.

Szaro włosa kobieta opiera nogę o ramię kanapy. Już ma coś mówić, gdy do pokoju wchodzi szczupła dziewczyna i się krzywi.

- Co się tak krzywisz Al?

- Nie mogę już z nim.

Wskazuje na chłopaka ,który siedzi i się uśmiecha a wzrok wlepiony ma w czarny ekran telewizora.

- Co z nim?

Nina również się uśmiecha, ale zupełnie z innych powodów niż Alojzy.

- Tylko spójrz na niego. Cieszy twarz bez powodu. Nie da się z nim normalnie pogadać i tylko łazi i sprawdza czy się czegoś nowego nie dowiedział. Szału można dostać.

Dziewczyna siada zniechęcona na kanapie obok Nami.

- Haha.

Kobieta zaczyna się śmiać i spogląda na dziewczynę swoimi morskimi oczami. Nie może uwierzyć, że jej Maleństwo coś takiego właśnie powiedziało.

- Co najmniej jakbyś była lepsza.

Nina wypowiada na głos myśli Nami.

- Jestem lepsza.

Oburza się dziewczyna.

- Już dobrze Al. On nawet nie zwraca na nas uwagi.

Nami głaszcze jasne włosy dziewczyny.

- Właśnie o tym mówię!

Włącza telewizor i udaje, że pochłania ją kolorowy świat niezrozumiałych gagów. Nami i Nina wymieniają porozumiewawcze spojrzenia i obie wzruszają ramionami. Wiedzą, że ta dwójka prędzej czy później dojdzie do porozumienia. Zawsze sobie radzili w takich sporach, bo w gruncie rzeczy czuli to samo.

- Idę zrobić herbatę.

Dziewczyna wstaje z sofy. W tym samym momencie Alojz również się podrywa.

- Ja zrobię .

Mówi ochoczo i rusza w stronę kuchni.

- Jak sobie chcesz.

Al mamrocze do siebie i opada z powrotem na sofę.

-Nami?

Odzywa się po chwili.

- Tak skarbie?

- Nie chce może zrobić ciasta czekoladowego?

Dziewczyna patrzy na nią z prośbą w oczach.

- Dla ciebie zawsze króliczku.

Blondynka uśmiecha się radośnie.

- To chodźmy, pomogę Ci. Nina, idziesz też?

- Nie dziękuję, posiedzę tutaj i będę rozkoszować się spokojem.

 Kobieta przenosi się na sofę, gdzie wyciąga się na całej długości.

- Jak wolisz.

Dziewczyna wychodzi z salonu.

- Ależ oni są dzi…

- Dziecinni?

Nina przerywa Nami.

- Chciałam powiedzieć dziwni, ale dziecinni też do nich pasuje.

- To idź już robić to ciasto.

- Haha, też masz ochotę, prawda?

- Wcale.

Nina nakłada obie słuchawki na uszy i zamyka oczy. Nami patrzy na nią przez chwilę i również wychodzi do kuchni.

***

Dziewczyna kroi ciasto na kawałki i bierze od razu dwa na talerz.

- Co ja ci mówiłam?

- Nie wiem, co takiego?

- Żebyś poczekała, aż trochę ostygnie. Niezdrowo jest jeść gorące.

- Nami, ależ ty się odpowiedzialna zrobiłaś.

Al naśladuje minę kobiety i tak siada na fotelu z talerzem w ręku.

- Później nie przychodź z płaczem, że cię brzuch boli.

- Dobrze, nie przyjdę.

Obie droczą się w najlepsze, gdy do pokoju wchodzi Alojzy z tacką. Nie mógł wcześniej zrobić herbaty, bo płeć piękna wyrzuciła go z kuchni. Stawia kubki przed kobietami.

- Zielony dla Niny, pół łyżeczki cukru. Niebieski dla Nami, dwie łyżeczki cukru. I czarny dla Al, prawie trzy łyżeczki cukru.

- Uczysz się tego na pamięć?

Kpi dziewczyna.

- Tak Al, uczę się tego na pamięć. Nie chcę się pomylić.

Al i Nami patrzą na niego zdziwione. Chłopak siada w zamyśleniu obok nóg śpiącej już Niny. Nikt się nie odzywa. Nami przełącza kanał, Al zaczyna jeść ciasto mrucząc przy tym z zadowolenia. Alojzy spogląda na kubki. Mamrocze te słowa pod nosem.

- Bo co jeśli posłodzę za dużo?