RAiN: Uczucia Skrzata. Tchórzowskie posunięcie.

To nie jest część tamtego opowiadania!!! To taki przerywnik. Z cyklu:

"Rozmowy Alisonka i Nami"

Uczucia Skrzata. Tchórzowskie posunięcie.

Dziewczę siedziało na krzesełku z kolanami podsuniętymi pod brodę. Zerkała na okienko komunikatora. Jak co wieczór rozmawiała tylko z dwiema osobami. Choć zazwyczaj pisała z jedną. Dziś była Panna Tajemnicza. Rozmawiała z nią o zdjęciach i o nowej znajomości. Ze Skrzatem.

To właśnie z tą drugą osóbką toczyła się główna konwersacja. 

-Głupolu, nie pytaj o to!-niebieskowłose dziewczę stało nad krzesełkiem.

-Dlaczego? Przecież to tylko tak dla zabawy.

-Taa jasne...-westchnęła cicho i przysiadła obok Alisonka.

Pisała dalej te swoje głupoty, aż w pewnym momencie ją zamurowało. Spojrzała na Nami.

-Co ci?-morskie oczka spojrzały na nią bacznie.

-Widzisz to pytanie?

-„A więc co czujesz Ty do mnie”?

-Ano.

-Widzę i co?

-Co mam jej odpowiedzieć?

-Prawdę.

-Ale jaka ona jest?

-Zastanów się. Co czujesz?

-Sama nie wiem. Lubię spędzać z nią czas, patrzeć się w te ciemne oczy. I gdy się uśmiecha patrząc na mnie dłuższą chwilę. Lubię trzymać ją za rękę. I lubię gdy mnie całuje na pożegnanie. Lubię się w nią wtulać. Lubię się z nią przekomarzać. Nami nie wiem, myśli mi się plączą...Cóż mam jej powiedzieć? Myślisz, iż to jest..?

-Czy to jest zakochanie?

-Num.

-A jak czujesz?

-Nie mam pojęcia. Serce mi mocniej bije. Myślę o niej z rana i wieczorem, w ciągu dnia. A wczoraj? Wczoraj też. Ale Nami najdroższa czy ja mogę powiedzieć, iż to te uczucie. Myślisz, że mi wolno osądzać w takiej sprawie..?

-Tylko tobie.

-Nami jak możesz?! Powiedziałabyś mi.

-Alison nie mam pojęcia. To twoje uczucia.

-Ja wiem, wiem. To moje uczucia, moje myśli. Ale one są zaplątane. Powiedz mi jak jest...

-Nie mogę.

-Dlaczego?

-Ehhh-niebieskowłosa westchnęła cicho.

Modre oczęta wróciły na pulpit. Teraz to już w ogóle nie wiedziała co miała odpisać. Zadała najbardziej debilne pytanie jakie można zadać.

-Po co o to pytasz? Dobrze wiesz o kim ona myśli-Nami znów stanęła nad nią i lekko uderzyła ją w głowę.

-Za co?

-Za głupotę.

-Ale...

Z pokoju obok dało się słyszeć wołanie.”Wyłączysz to w końcu czy mam Ci pomóc?”

-Już, już-zawołała.

-I widzisz, teraz zostawiasz ją w takiej niewiedzy. Dodatkowo, pewnie wprowadziłaś w ją w niejakie zakłopotanie.

-Kurczę! Zaczynasz mówić jak Nina. Co się z tobą dzieje?

-Próbuję podchodzić do niektórych rzeczy poważnie. A to chyba twoja powinność?

-Nie wyżywaj się na mnie-spojrzała na nią prosząco.

Napisała, że „musi iść, bo maman krzyczy”. Wyłączyła wszystko i udała się do sypialni. Rzuciła się na łóżko. Długowłose dziewczę usiadła jej na poduszce. Modre oczęta wpatrywały się w sufit.

-Nami to było prawdziwe? Naprawdę tak tam pisało? Ale serio?

-Serio.

-Czy może zwyczajnie moje pragnienia sprawiają, iż śnię na jawię?

-Teraz to wiesz czego chcesz!?

-Oj, ale przecież...

-Jakie znów przecież?

-To chyba niemożliwe. Nami nie sądzisz?

-Nie...

-Znów serce mi wali. Jakaż ja głupia. Jestem tchórzem.

-Owszem.

-Nie umiem jej odpowiedzieć. A ty umiesz, prawda?

-Umiem. Co nie zmienia faktu, że ty się musisz w końcu zdecydować.

-Teraz gdy to napisała. Chyba pewnym jest, że i ja coś czuję. W sumie już od jakiegoś czasu. Głupia jestem. Nami jestem tchórzem.

-Już to słyszałam-westchnęła.

-A może ty jej to powiesz?

Niebieskowłosa zaśmiała się kpiąco.

-W końcu i tak pewnie znów zapyta. Znamy prawdę. Nami bo czyż ja przypadkiem nie odwzajemniam jej uczuć?

-Czynisz to geniuszu!

-Właśnie! Odwzajemniam. Ale Nami ja nie odważę się jej tego powiedzieć. Powiedz jej.

-W życiu.

-Proszę-spojrzała na przyjaciółkę błagalnymi oczętami.

-Alison to twoja powinność. Nie wysługuj się mną. Stań mężnie i jej to powiedz! Przecież jesteś pewna.

-No tak. Ale ja...

-Nie ma żadnych ale! Zrób to mięczaku!

-Ale czy to tam naprawdę pisało?

-Naprawdę. Już bardziej się chyba nie da.

-Nami myśli mi się plątają. Uczucia pędzą. Boję się...

-Wiem-zaczęła ją głaskać po krótkich włoskach.

Póki Mały Tchórz nie zasnął. A sen był to niewyobrażalnie niespokojny. Budziła się co i rusz.

-Ale czy się odważy..?-spytała siebie cicho morskooka.